پاسگاه زید

سلام

سال نو همه پسا پس مبارک

دیروز حسن اومد اینجا... تا اومد تو گفت : زیارت قبول حاجی...

من با تعجب گفتم :‌زیارت !!!! ؟؟

گفت : ای بابا مگه نرفته بودی جبهه ( منظورش همون مناطق دفاع هشت ساله بود ) ؟؟؟

گفتم : خب !!! آره... و طبق معمول به حالت تمسخر یه نیش اومدم...

گذشت...

رفتم خونه...

عکس پس زمینه گوشیم بابا بزرگمه پشت یه دوشکا...

یه چند دقیقه ای نگا کردم... یه هویی موهای بدنم سیخ شدن... نمیدونم چی شد ؟!

رفتم تو فکر...

**زبارت قبول حاجی**

اه e... آره راست میگفت... زیارت... اما کجا ؟؟ شلمچه... فکه... پاسگاه زید...

ما خیال میکنیم هرجایی که یه ضریح براش ساختن و چهارتا لامپ سبز توش روشنه همونجا زیارتگاهه... البته من خیلی به این امام زاده های ایران اعتقاد ندارم... من نمیدونم امامزاده وسط ایران بقل یه روستا چیکار داشته...؟ تازه روستا بوده یا بعدا اومده اینجا؟؟ بگذریم...

وقتی میریم زیارت دلمون میخواد قبر متوفی رو بقل کنیم و های های گریه کنیم و برا خودموت برات جمع کنیم... اما تو جبهه پا روی مدفن کسانی میگذاریم که خدا مقام عند ربهم یرزقون رو بهشون داده... این کم مقامی نیستااااااااا ساده ازش نگذریم...

خدایا ما را با شهادت بمیران...

به همین چیزا داشتم فکر میکردم... با خودم گفتم وااااااای ای دل غافل... تو اونجا داشتی رو بدن شهدا راه میرفتی ... اونجا کفشاتو از پات در اوردی حالا به حرفای حسن میخندی ؟؟

اینا همون شهدایی هستند که به مقام عندیت میرسند... مقام عندیت یعنی اینکه نزد خدا و بدون هیچ حجابی میان انسان و خدایش... این مقام بالاییه نه؟؟؟

خوشحالم که نوه یه شهیدم... بابا بزرگم یا به قول خودمون آقا جونم همونجا پاسگاه زید شهید شده...

اونجا که رسیدم بغض گلومو گرفت نمیدونسم گریه کنم یا نکنم... خجالت میکشیدم گریه کنم ... اما دووم نیوردم و آخرش...

اما به دوستان توصیه میکنم حتما یه سری به اونجاها بزنید.... خداییش حس و حال خوبی داره

راستش حسن رو هم خیلی قبولش دارم هم خیلی دوسش دارم... نمیدونم چرا...

یا علی